Wystawa gobelinów Marii Węgrzyniak – Szczepkowskiej

W dniach 09.05. - 30.06. 2019 r. Odbyła się wystawa gobelinów Marii Węgrzyniak - Szczepkowskiej.

Maria Węgrzyniak-Szczepkowska w swoich pracach oswaja rzeczywistość poprzez eksperymentowanie z różnorodną materią. Poszukiwania artystyczne autorki stają się bardziej wyraziste, jeśli weźmiemy pod uwagę fakt, że kryje się za nimi doświadczenie wywodzące się z bogatej tradycji sztuki tkactwa oraz jej osobistych przygotowań twórczych.

Tkanina zajmuje ważną pozycję w historii sztuki polskiej, stanowiąc mocny fundament rozwoju tej dyscypliny artystycznej. Swój początek zawdzięcza oczywiście materiałom wytwarzanym w celach użytkowych, których doskonałym przykładem jest tradycja tkania jedwabnych pasów kontuszowych dla szlachty w XVII i XVIII wieku, jak i skromniejszych wzorów odzienia codziennego, ale także dekoracyjnych arrasów i kilimów cieszących nasze oczy do dziś. Dzięki tym podwalinom, współcześni artyści mogą swobodnie wytyczać nowe horyzonty w tej materii. Gobeliny, jakże często goszczące w naszych domach, zakorzenione w kulturze ludowej wraz ze swoimi historycznymi konotacjami, stanowią znakomity punkt wyjściowy ku współczesnym formom obfitującym w zaskakujące efekty.

Prac Marii Węgrzyniak-Szczepkowskiej nie da się w pełni zdefiniować, ponieważ autorka wykorzystuje technikę montażu: buduje obiekty przestrzenne, których tło stanowi gobelin przeplatany konkretnymi przedmiotami. Przedmioty te, starannie przez autorkę wybrane, nadają jej pracom charakteru asamblaży. Owe instalacje obfitują w bogate dwu- i trójwymiarowe kompozycje złożone z różnych przedmiotów i dzieł gotowych. Przenikania te dają interesujące rezultaty, a różnorodność użytych materiałów tworzy wyrazistą narrację konstruowanej opowieści. W pracach tych znaczącą rolę odgrywa treść. Autorka umiejętne operuje dialektyką, tworząc pewną prowokację intelektualną i twórczą oraz obserwując i ilustrując zjawiska istotne dla zrozumienia procesów zachodzących w obrębie współczesnej kultury społecznej. Natomiast poprzez angażowanie sfery emocjonalnej odbiorcy przekracza granice pojęć filozoficznych przede wszystkim z zakresu ontologii i estetyki. Autorski apodyktyczny gest przeobrazowania tematu staje się kwintesencją omawianych prac, w których przedmiot zdegradowany, nikomu już niepotrzebny, buduje narrację, poprzez którą autorka odnosi się autoreferencyjnie do przekazywanej za pomocą obrazu idei; porusza się w obrębie struktury samego przekazu, którego znaczące paradygmaty pełnią funkcję skonsolidowanych bodźców informacyjnych. Na powierzchni przedstawienia owe bodźce ukazują się jako wielowarstwowe płaszczyzny jednego obrazu. Przedmioty użyte przez autorkę silnie sugerują treść, niektóre wręcz emanują konkretnymi odniesieniami; stają się nośnikami metafor, a nawet poetyckich sugestii.

Autorka, adaptując przedmioty do świata tkanin i aranżując swój język wypowiedzi, zabiera odbiorców w dobrze znaną podróż, w którą każdy z nas wyrusza, i która nas łączy. Prace autorki, niczym tabloid, stanowią silnie skondensowaną wizytówkę ponowoczesności, która przygląda się samej sobie, paradoksalnie dopiero w tym stanie rzeczy ukazując nam, jacy jesteśmy naprawdę; opisują kondycję społeczeństwa oczekującego natychmiastowych rozwiązań i odpowiedzi. W takim ujęciu rzeczywistości niepostrzeżenie z pomocą przychodzi druga strona umożliwiająca człowiekowi uporanie się z mnogością i zaadaptowanie w pełni. Aby do tego procesu doszło, konieczne jest stworzenie odbiorcy szansy na zanurzenie się we własnej prawdzie. A to z kolei ma swoją cenę: wymaga uruchomienia wyobraźni, podjęcia próby rozwiązania zagadki, a nie przyswojenia mnogiej ilości obrazów i treści. Sztuka od zawsze wymaga wyjątkowego skupienia, większego przygotowania i głębszej refleksji. Czy prace Marii Węgrzyniak-Szczepkowskiej uwodzą nas w ten sposób? Sprawdźcie sami.

Katarzyna Porczak